Projede çalışanların süpervizyonlar ile desteklenmeleri

Yaralayıcı deneyimler, çaresizlik hissi ve süreğen travmalar; bunları yaşayan çocuk ve yetişkinlerde hem ruhsal hem bedensel birçok soruna, hastalığa neden olmaktadır. Böylesine yoğun deneyimleri dinlemek, yaşanan sorunları çözmeye çalışmak, çözümün mümkün olmadığı zamanlarda bunu deneyimleyen çocuğa, bireye duygusal olarak eşlik etmek ise bunu yapan, yapmaya gönüllü olan kişiler için de sarsıcı olabilmektedir. Travmatik deneyimleri dinlemenin, gözlemlemenin kişide yaratabileceği bazı etiler, travma literatüründe “ikincil travma” olarak bazı etkiler ise “tükenmişlik sendromu” olarak kavramsallaştırılmıştır. ‘Okuldayız: Üsküdar Projesi’nde yer alan akademisyenler ve üniversite öğrencilerinin projede çalışırken karşılaştıkları olumsuz, travmatik deneyimlerden olabildiğince az etkilenmeleri için düzenli süpervizyonlarla desteklenmişlerdir. Bu süpervizyonlar farklı disiplinlerden olan akademisyenler ile o disipline dair konularda yapılırken, ayrıca psikoloji bölümü akademisyenleri ve uzmanlar ile de gerçekleştirilmiştir. Yapılan süpervizyonlarda kişilerin projeye dair neler hissettikleri, hangi amaçlarla bu projede yer aldıkları, çalıştıkları konularda yaşadıkları ya da çözmeye çalıştıkları sorunların onlar üzerinde nasıl etkiler yarattığı, grup olarak çalışabilmek ve duygusal olarak birbirine destek olabilmek konularında çalışılmıştır. Duygu düzenleme becerilerinin geliştirilmesi, kendilerine öz şefkat duyabilmek ve sınırlarını korumaları için desteklenmişlerdir. Grup halinde yapılan bu süpervizyonlar neticesinde akademisyen ve üniversite öğrencilerinden, projenin onları bireysel olarak da geliştirdiği, kendi ruhsal sağlıklarını ve duygularını anlamakta-düzenlemekte daha iyi olduklarını bildirmişlerdir. Özetle, projede sadece çocuklar ve aileleri ile değil, projede yer alan her bir birey ile çalışıldığı söylenebilmektedir. SOYAÇ Modeli böylesi bir çalışma şemasının önemli bir örneğini oluşturmaktadır.