Özgüven, YektaAkyıldız, Emel Cantürk2024-07-122024-07-1220181309-46881309-417310.9737/hist.2018.633https://doi.org/10.9737/hist.2018.633https://search.trdizin.gov.tr/yayin/detay/303261https://hdl.handle.net/20.500.12415/9485Sanayileşme ile birlikte yapı üretiminin ana bileşenlerinden biri haline gelençimento, betonarme yapım sisteminin gelişimiyle tüm dünyada yaygınlık kazanmış;Türkiye’deki mimarlık pratiğinin çimento ile ilişkisi ise, geç 19. yüzyıldabaşlamasına rağmen, yaygın olarak kullanımı tüm dünya ile eşzamanlı olarak 20.yüzyılın ilk yarısında gerçekleşmiştir. Erken Cumhuriyet Dönemi’nin çağdaşlaşmave modernleşme ideali doğrultusunda, büyük ölçüde Batılı ülkelerdeki modernkentsel ve mimari pratikler örnek alınarak başlatılan kapsamlı imar ve yapımfaaliyetlerinin dayandığı temel malzeme çimento olmuştur. Ancak, Osmanlı’dandevralınan çimento sanayinin yetersizliği ve dönemin ekonomik sıkıntıları, çimentosanayinin geliştirilmesine izin vermemiş ve yoğun yapı üretiminin gerektirdiğiçimento talebinin karşılanmasında büyük sorunlar yaşanmıştır. Böylelikle, 1950’liyıllara kadar sürecek olan çimentonun üretilmesi ve temin edilmesindeki sorunlar,erken Cumhuriyet yıllarının mimari ortamı ve yapı üretimi üzerinde belirleyiciolmuştur. Bu bağlamda, bu makale ile Erken Cumhuriyet Türkiyesi’nde çimentosanayinin gelişiminin, dönemin kendi dinamikleri içerisinden yapılan birokumayla, mimarlık ortamı ve yapı üretimi ile olan ilişkisi ortaya konmakta;böylelikle, bugüne kadar mimarlık yazınında kendine oldukça az yer edinebilmiş bukonunun tartışmaya açılması ve mimarlık literatürüne katkı sağlanmasıhedeflenmektedir.trinfo:eu-repo/semantics/openAccessArticle3161330326110